Εναλλακτικές μορφές έκφρασης στον αστικό χώρο κατά την περίοδο της κρίσης

Καθώς η ελληνική οικονομία αγωνίζεται να ανακάμψει η κοινωνική δυσαρέσκεια εκδηλώνεται με έντονο τρόπο στα συνθήματα που είναι γραμμένα στους τοίχους των αστικών κέντρων [1]. Κατά την περίοδο της κρίσης οι τοίχοι σε ορισμένες κεντρικές γειτονιές της Αθήνας έχουν μετατραπεί σε πλατφόρμες ελεύθερης έκφρασης. Τα γκράφιτι και τα συνθήματα αποτελούν εναλλακτικά μέσα που έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν πτυχές των κοινωνικών διεκδικήσεων και να καταγράφουν το πνεύμα των κοινωνικών ομάδων. Όλες οι μη εξουσιοδοτημένες υπαίθριες γραφικές αναπαραστάσεις θεωρούνται παράνομες πράξεις από τις αρχές εφόσον καταλαμβάνουν μέρος του αστικού χώρου δίχως άδεια.

Το άρθρο αυτό παρουσιάζει τους «παλμούς της πόλης» όπως αντηχούν στο μυαλό και τον ψυχισμό των συγγραφέων μετά από μια πειραματική «περιπλάνηση» (dérive) σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας. Όπως θα δούμε οι ρητορικές φράσεις που είναι γραμμένες στους τοίχους παρουσιάζουν ένα ευρύ φάσμα θέσεων και απεικονίζουν την ποικιλομορφία των αντιδράσεων ορισμένων τοπικών ομάδων εν σχέση με τις σύγχρονες εξελίξεις.

Αν και ο κυβερνοχώρος μπορεί πλέον να θεωρηθεί ένα από τα σημαντικότερα περιβάλλοντα της σύγχρονης επικοινωνίας, στην πράξη οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν και να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους μέσα στο πραγματικό-φυσικό αστικό χώρο. Σύμφωνα με το Park (1925), οι μεγάλες πόλεις δεν αποτελούν απλά και μόνο τεχνητές κατασκευές και μηχανισμούς αλλά εκφράζουν παράλληλα και την ανθρώπινη φύση. Ειδικότερα ο Lefebvre πίστευε ότι ο αστικός χώρος ανήκει αναμφισβήτητα στη σφαίρα της πολιτικής εφόσον διάφορες κοινωνικές ομάδες με αντίθετα συμφέροντα αποβλέπουν στη διαχείριση και στην εκμετάλλευσή του (Lefebvre, Enders 1976). Επιπλέον, σύμφωνα με τον Negri (2009) η σύγχρονη ‘αρχιτεκτονική βιομηχανία’ σε συνεργασία με αυτήν της μόδας και του κινηματογράφου συμβάλλουν στην πάταξη κάθε πιθανής πράξης αντίστασης κατά του κατεστημένου, διαχέοντας με «τεχνητό φωτισμό» όλες τις πτυχές της ζωής μας. Τελικά, όμως όπως υποστήριξε ο Harvey (2003), τόσο ατομικά όσο και συλλογικά είμαστε όλοι αρχιτέκτονες, έτσι είναι στα χέρια μας να αναμορφώσουμε το αστικό περιβάλλον. Όλοι οι άνθρωποι έχουν «δικαίωμα στην πόλη» (Lefebvre 1996).

Τα κοινωνικά κινήματα συχνά χρησιμοποιούν ριζοσπαστικές τεχνικές ενάντια στις δομές της εξουσίας. Ο Atton (2001) υπογράμμισε ότι τα «εναλλακτικά μέσα επικοινωνίας» προσφέρουν τη δυνατότητα για δημοκρατική επικοινωνία σε άτομα που έχουν αποκλειστεί από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ ο Downing (2001, 2008) κατονόμασε «ριζοσπαστικά» τα μέσα επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται από τα κοινωνικά κινήματα. Επιπλέον στην θεωρία που έχει αναπτύξει σχετικά με τα εναλλακτικά μέσα επικοινωνίας ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνει την καλλιτεχνική παραγωγή και πολιτιστικές πρακτικές όπως το θέατρο του δρόμου, τα τατουάζ, την ένδυση, τα γκράφιτι και άλλα πολλά. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Fuchs (2010) έθεσε κάτω από τον τίτλο «κριτικά μέσα» εκτός των άλλων και τις αφίσες, τις αστικές καλλιτεχνικές τοιχογραφίες και τα γκράφιτι, σημειώνοντας ότι το περιεχόμενό τους παρουσιάζει ‘καταπιεσμένες δυνατότητες ύπαρξης’ εκφραζόμενες από κυριαρχημένα άτομα και ομάδες.

Στην καθημερινή ζωή χωρίς αμφιβολία ο αστικός χώρος έχει μετατραπεί σε μια ανοιχτή κοινοτική πλατφόρμα, η οποία φέρει γραφικές αναπαραστάσεις διάφορων μορφών και περιεχομένου, επικοινωνώντας μηνύματα που συχνά προσελκύουν την προσοχή μας και μας παρακινούν προς ονειροπόληση. Ως κυρίαρχα μέσα της αστικής οπτικής επικοινωνίας μπορούν να θεωρηθούν όλες οι υπαίθριες διαφημίσεις, οι δημοτικές ταμπέλες, τα οδικά σήματα, το νόμιμο γκράφιτι κα. Αντίθετα, τα εναλλακτικά μέσα περιλαμβάνουν όλες τις μη εξουσιοδοτημένες υπαίθριες εκφράσεις, όπως τα συνθήματα στους τοίχους με οποιοδήποτε περιεχόμενο (πολιτικό, αθλητικό ή υπαρξιακό), τις παράνομες αφίσες, τα γκράφιτι, τα stickers κλπ. Ως εκ τούτου, στο παρόν άρθρο όταν μιλάμε για μη εξουσιοδοτημένες υπαίθριες γραφικές αναπαραστάσεις θα αναφερόμαστε σε όλες τις ανεπίσημες εκφράσεις, οποιασδήποτε μορφής, οι οποίες εκτελούνται χωρίς άδεια στους τοίχους, τις πινακίδες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, κα. Οι μη εξουσιοδοτημένες υπαίθριες γραφικές αναπαραστάσεις αμφισβητούν σαφέστατα τις υπάρχουσες δομές της εξουσίας και, επομένως

Ψυχογεωγραφία

Η Ψυχογεωγραφία σύμφωνα με το Debord διερευνά «τους ακριβείς νόμους και τις συγκεκριμένες επιδράσεις του γεωγραφικού περιβάλλοντος, συνειδητά οργανωμένου ή όχι, πάνω στα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των ατόμων» (Engel-Di Mauro 2008, σελ. 23). Σε αυτό το πλαίσιο για μια ευρύτερη κατανόηση της κατάστασης εν σχέση με τα εναλλακτικά υπαίθρια γραφικά στην Αθήνα πραγματοποιήσαμε μια περιπλάνηση (dérive) που αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ψυχογεωγραφικές τεχνικές των Καταστασιακών (Debord 1955, 1956). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα γρήγορο πέρασμα μέσα από διάφορα αστικά περιβάλλοντα σε μια νοητική κατάσταση αποτραβηγμένη από την καθημερινή ρουτίνα. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης τα συμμετέχοντα άτομα πρέπει να οδηγούνται από την οπτική του χώρου και την έλξη των απαντημάτων, δίχως κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, ξεχνώντας όλες τις πτυχές που αφορούν την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο ή όλα τα άλλα συμβατικά κίνητρα προς κίνηση και δράση.

Στη συνέχεια συγκρίνοντας τους χώρους που διανύσαμε σχηματίσαμε έναν ψυχογεωγραφικό χάρτη (γράφημα 1) ο οποίος καταγράφει την τεθλασμένη τροχιά μας και τις «μονάδες ατμόσφαιρας» που επισημάναμε εν σχέση πάντοτε με την ομοιομορφία που παρουσίασαν οι μη εξουσιοδοτημένες υπαίθριες γραφικές αναπαραστάσεις κυρίως, αλλά και ορισμένα άλλα χαρακτηριστικά όπως η όψη των καταστημάτων, των κτιρίων, οι τυπολογία και οι πράξεις των ανθρώπων που συναντήσαμε κλπ. Συμφώνα με τον Chombart de Lauwe (1952) οι συνοικίες μιας πόλης δεν καθορίζονται μόνο από οικονομικούς και γεωγραφικούς παράγοντες, αλλά και από τις παραστάσεις που έχουν οι κάτοικοι για τις περιοχές αυτές. Οι μονάδες ατμόσφαιρας  [2] αποτελούν διάφορους ψυχογεωγραφικούς σχηματισμούς όπως τους αντιλαμβάνονται οι περιπλανώμενοι και χωρίζουν την πόλη σε τμήματα, σύμφωνα με ορισμένα χαρακτηριστικά που επικρατούν, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών συνιστωσών, της σύνθεσης του πληθυσμού, της αισθητικής του τοπίου, του θορύβου, του φωτός, του χωροταξικού και πολεοδομικού χαρακτήρα κα. Οι μονάδες ατμόσφαιρας μπορεί να αρθρώνονται σύμφωνα με κάποιο κοινωνικό ή δημογραφικό κριτήριο για παράδειγμα μια ενότητα μπορεί να αποτελείται από τον ομογενοποιημένο πληθυσμό που συχνάζει στην τοπική περιοχή και περιλαμβάνει καλλιτέχνες και φοιτητές. Ωστόσο κάποιο στοιχείο, όπως ένα υπερισχύων αρχιτεκτονικό στιλ για παράδειγμα, δε αρκεί μόνο για να καθορίσει μια μονάδα ατμόσφαιρας. Σύμφωνα με τον Debord μια μονάδα ατμόσφαιρας περιλαμβάνει πολλές συνιστώσες. Ωστόσο η κοινωνική μορφολογία και τα ‘απαλά’ και μεταβλητά στοιχεία της πόλης όπως, οι ανθρώπινές δραστηριότητες, το παιχνίδι της παρουσίας και της απουσίας του φωτός και του ήχου ή ακόμη και η συσχέτιση των ιδεών του πληθυσμού έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Τα ‘σκληρά’ στοιχεία όπως η μορφή, το μέγεθος ή η τοποθέτηση των κτιρίων χωροταξικά, απλά αρθρώνουν τα στοιχεία που αναφέραμε (Sadler 1999: 70).

Γράφημα 1: Ένας ψυχογεωγραφικός χάρτης σχεδιασμένος από τους συγγραφείς που αναπαριστά την περιπλάνηση τους στην Αθήνα. Παρατηρούμε ότι οι περιοχές α’, β’ και στ’ σχηματίζουν μια ενιαία μονάδα ατμόσφαιρας, οι περιοχές γ’, δ’ και ε’ σχηματίζουν μια άλλη μονάδα ατμόσφαιρας ενώ οι περιοχές ζ’ και η’ αποτελούν δύο ακόμα ξεχωριστές μονάδες.

Παρουσίαση της ψυχογεωγραφικής έρευνας

Το χωρικό πεδίο της περιπλάνησής μας κάλυψε το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας. Ως σημείο εκκίνησης επιλέχθηκε η πλατεία Συντάγματος (α’ στο γράφημα 1). Αρχικά κινηθήκαμε πάνω σε μια τεθλασμένη γραμμή, ακολουθώντας μια ζικ-ζακ τροχιά που διήλθε από την πλατεία Ομονοίας, το Μοναστηράκι, την πλατεία Ψυρρή, την περιοχή του Κεραμεικού, το Κολωνάκι, τα Εξάρχεια ενώ απομακρυνθήκαμε τελικά από την περιοχή του κέντρου διασχίζοντας την οδό Πατησίων (β’, γ’, δ’, ε’, στ’, η και ζ’ στο γράφημα 1).

Όπως είναι γνωστό η πλατεία Συντάγματος βρίσκεται μπροστά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο όπου πραγματοποιούνται και οι περισσότερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Παρόλο που η πλατεία προστατεύεται τυπικά από την αστυνομία και αποκαθίσταται αμέσως μετά τις διαδηλώσεις, πολλά μισοσβησμένα συνθήματα παρέμεναν ακόμα στους τοίχους τα οποία ήταν ικανά να μας προκαλέσουν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις. Στις γύρω κεντρικές οδούς και πιο συγκεκριμένα στην οδό Φιλελλήνων, στην οδό Μητροπόλεως, στην οδό Ερμού, στην οδό Καραγιώργη Σερβίας και στην οδό Σταδίου, τα συναισθήματα μας εντάθηκαν δραματικά καθώς αυξήθηκε η πυκνότητα των γραφικών στους τοίχους. Στη περιοχή αυτή συναντήσαμε όλες τις μορφές μη εξουσιοδοτημένων υπαίθριων γραφικών όπως σλόγκαν τα οποία περιλάμβαναν μια σειρά θεμάτων που εκτείνονταν από τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, το μεταναστευτικό ζήτημα, αντι-εξουσιαστικές διακηρύξεις, καταγγελίες κατά της οικονομικής κρίσης έως και υπαρξιακούς στίχους, stencil κλασικά γκράφιτι, street art, stickers και tagging (εικόνες 1, 2, 3, 4, 5 και 6) [3]. Η εναλλαγή ακριβών καταστημάτων και πολυτελών ξενοδοχείων με σφραγισμένα μαγαζιά, χρεωκοπημένα λόγω της κρίσης που καλύπτονταν από πολιτικά συνθήματα, γκράφιτι και αφίσες αντανάκλασε στις αισθήσεις μας μια ατμόσφαιρα απογοήτευσης εξωθώντας έντονες αρνητικές και πεσιμιστικές διαθέσεις αλλά και τάση προς εξέγερση.

Εικόνες 1-6: Στην ευρύτερη περιοχή γυρω από την Πλατεία Συντάγματος συναντήσαμε όλες τις μορφές μη εξουσιοδοτημένων υπαίθριων γραφικών κυρίως όμως πολιτικά σλόγκαν, stencil, κλασικά γκράφιτι, street art και tagging.

Βαδίζοντας στην οδό Σταδίου πλησιάσαμε την πλατεία Ομονοίας η οποία βρίσκεται στη καρδιά της πόλης. Αναμφισβήτητα, η περιοχή αυτή αποτελεί μια πολυπολιτισμική ζώνη. Ωστόσο, εκτός από τουρίστες, μετανάστες και πρόσφυγες συναντήσαμε ανέργους και άστεγους ανθρώπους, παράνομους μικροπωλητές, μικροαπατεώνες, ναρκομανείς, κλπ. Οι περισσότεροι τοίχοι στα σημεία που δεν ήταν καλυμμένα από γραφικά και αφίσες ήταν σκούροι από την ρύπανση. Οι γραφικές αναπαραστάσεις στους τοίχους περιλάμβαναν κυρίως κλασικά γκράφιτι, stencil, tagging, στοίχους που αφορούσαν ποδοσφαιρικές ομάδες και πολιτικά σλόγκαν διαμαρτυρίας κατά της κρίσης και των μέτρων λιτότητας (εικόνες 7, 8, 9, 10, 11 και 12). Όλα αυτά τα γραφικά μαζί με τα κλειστά χρεοκοπημένα καταστήματα, την σύνθεση του περιφερόμενου πληθυσμού που περιλάμβανε πολλά κακότυχα ή και περιθωριακά στοιχεία καθώς και τα απορρίμματα που βρίσκονταν στους δρόμους προκάλεσαν έντονα στις αισθήσεις μας θλίψη, απόγνωση αλλά και επιθυμία για διαμαρτυρία. Η ατμόσφαιρα παρέμεινε και σε αυτή τη περιοχή πεσιμιστική, σε μια déclassé εκδοχή καθώς η αγορά εδώ δεν χαρακτηρίζονταν από την πολυτέλεια των καταστημάτων στην περιοχή της Πλατείας Συντάγματος.

Εικόνες 7-12: Στην ευρύτερη περιοχή γυρω από την Πλατεία Ομονοίας συνανήσαμε κυρίως κλασικά γκράφιτι, tagging, stencil, ποδοσφαιρικούς στοίχους, πολιτικά σλόγκαν και street art

Κατά την περιπλάνηση μας στο Μοναστηράκι, στου Ψυρρή και στον Κεραμεικό (Γκάζι) αντιληφθήκαμε ότι μια διαφορετική αισθητική ποιότητα χαρακτήριζε τους τοίχους των περιοχών αυτών καθώς πολλά από τα γραφικά εμφανίζονταν εμπορευματοποιημένα ή τουλάχιστον εμείς τα εκλάβαμε ως νεανικές καλλιτεχνικές καινοτομίες της κυρίαρχης κουλτούρας. Ήταν φανερό ότι σε όλες αυτές τις περιοχές επικρατούσε μια ομοιομορφία στην ατμόσφαιρα εφόσον μας ήταν αρκετά δύσκολο να καθορίσουμε επακριβώς πότε η συναισθηματική κατάσταση που προκαλούταν από την οπτική μιας συγκεκριμένης γειτονιάς έδινε τη θέση της σε μια άλλη. Όλες αυτές οι περιοχές είναι σημεία συνάντησης της νεολαίας και προσελκύουν πολύ κόσμο ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Στην πραγματικότητα αποτελούν στέκια της νεολαίας που ακολουθεί το κυρίαρχο πολιτιστικό ρεύμα. Υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία εμπορικών δραστηριοτήτων όπως το παραδοσιακό παζάρι στο Μοναστηράκι, καταστήματα μόδας, μπαρ, νυκτερινά κλαμπ και εστιατόρια που προσφέρουν πολλές μορφές διασκέδασης. Στα εν λόγω εμπορικά τετράγωνα τα ριζοσπαστικά σλόγκαν και τα γκράφιτι προκάλεσαν διαφορετικές επιδράσεις στις αισθήσεις μας εν σύγκριση με τις περιοχές που αναφέραμε προηγουμένως. Συναντήσαμε έναν μεγάλο αριθμό από εκθέματα street art, tagging, αμερικάνικου τύπου γκράφιτι, κλπ τα οποία πολλές φορές συνοδεύονταν από πολιτικές εκφράσεις. Αυτή η ανάμειξη όμως ενταγμένη μέσα στην παντοδυναμία του εμπορικού περιβάλλοντος της βιομηχανίας της διασκέδασης πολύ συχνά μας οδήγησε σε σύγχυση. Σε αυτές τις περιοχές ήταν δύσκολο να διακρίνουμε τη ριζοσπαστική έκφραση από τα εμπορευματοποιημένα γκράφιτι του κυρίαρχου πολιτιστικού ρεύματος. Τα περισσότερα καταστήματα του χώρου είχαν αφομοιώσει τις αισθητικές μορφές έκφρασης των ριζοσπαστικών μέσων και μερικές φορές χρησιμοποιούσαν τα ίδια κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα για εμπορικούς λόγους. Μας ήταν ξεκάθαρο ότι ο σκοπός πολλών υπαίθριων γραφικών εδώ δεν ήταν η στήριξη των κοινωνικών αγώνων ή η παροχή πολιτικού λόγου σε άτομα που έχουν αποκλειστεί από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά η προσέλκυση πελατών για την αύξηση των πωλήσεων ή στην καλύτερη περίπτωση η πειραματική παραγωγή τέχνης των κυρίαρχων νεανικών ρευμάτων. Με αυτή την έννοια, οι ριζοσπαστικοί μηχανισμοί έκφρασης της πόλης εξουδετερώνονται από το εμπόριο, ‘πραγμοποιούνται» και «επαναφομοιώνονται» (Asger 1960, Lukács 1968, Debord 1969), φέρνοντας το ριζοσπαστικό αγώνα στο ίδιο πλαίσιο μαζί με άλλες πρακτικές που ανήκουν στη σφαίρα του «Θεάματος» (Debord 1970) όπως είναι η προώθηση των προϊόντων και η μόδα (εικόνες 13 έως 18). Αν και η διάθεση μας ήταν λιγότερο ανήσυχη από ότι στις προηγούμενες περιοχές λόγω της έντονης ωραιοποίησης των τοίχων από την βιομηχανία της διασκέδασης, εν τέλη τα συναισθήματά μας χρωματιστήκαν και πάλι, όμως σε ένα μικρότερο βαθμό με τόνους αγανάκτησης και πικρίας για την τρέχουσα οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό ζήτημα και τις διαφυλικές διακρίσεις επηρεασμένοι από όσα ριζοσπαστικά συνθήματα καταφέραμε να διακρίνουμε.